دانستنی های زندگی
دانستنی های تغذیه،خانه داری،روان شناسی،زناشویی ،تربیتی ،علمی و....دانستنی های زندگی
دانستنی های تغذیه،خانه داری،روان شناسی،زناشویی ،تربیتی ،علمی و....
قدرت مطلق ، فسادآور است
قدرت مطلق ، فسادآور است
استنلی
میلگرم در سال ۱۹۶۳ یک آگهی در روزنامه های امریکا به چاپ رساند و از
داوطلبانی که می خواستند قدرت حافظه خود را آزمایش کنند، خواست تا آخر هفته
به آزمایشگاه او بیایند. در این آگهی امده بود که این آزمایش بیشتر از یک
ساعت وقت آن ها را نمی گیرد و به هر داوطلب ۵ دلار دستمزد داده می شود.
روز
مقرر نزدیک به صد نفر مقابل آزمایشگاه میلگرم صف کشیدند. دکتر میلگرم
نگاهی به جمعیت انبوه انداخت. . . آدم ها از بیست تا پنجاه ساله خودشان را
به آنجا رسانده بودند. قسمت اول نقشه اش درست از آب در آمده بود.
بعد
دکتر، آن ها را یکی یکی به اتاق آزمایش برد. به آن ها گفت که برنامه
آزمایش کمی تغییر کرده و آن ها می خواهند میزان تاثیر تنبیه بر یادگیری را
اندازه گیری کنند. خودش پشت میزی نشست و از داوطلب (الف) خواست پشت دستگاهی
شوک الکتریکی بنشیند.
آن
دو از پشت دیوار شیشه ای ، شخص سومی را می دیدند که در اتاق مجاور روی یک
صندلی شکنجه نشسته بود و دست ها و پاهایش را بسته بودند. دکتر از شخص سوم
سوال می کرد و هر بار که او اشتباه جواب می داد، از داوطلب (الف) می خواست
دکمه شوک را فشار دهد. بعد فریاد های مرد بیچاره اتاق را پر می کرد.
دکتر
برگه سوال ها را کنار می گذاشت و دستور می داد که شوک دوباره تکرار شود.
شرکت کننده (الف) که حسابی از ماجرا خوشش آمده بود، باز دکمه را فشار می
داد و بار دیگر فریاد های طرف سوم بلند می کرد.
دکتر
می دانست که دستگاه شوک خراب است. شرکت کننده (ب) هم که به صندلی بسته شده
بود، یک بازیگر حرفه ای بود و وظیفه داشت بعد از فشار هر دکمه، نقش یک
انسان شکنجه شده را بازی کند؛فریاد بکشد، گریه کند و ملتمسانه از آن ها
بخواهد که او را رها کنند. اما هیچ کدام از فریاد های او، داوطلب (الف) را
از فشار دکمه ها باز نمی داشت.
دکتر
دستور می داد و داوطلب با هیجان دکمه را فشار می داد. بعضی وقت ها، داوطلب
(الف) خودش وارد عمل می شد، سوال می پرسید، وقتی جواب اشتباه می شنید،
ولتاژ را بالا می برد و دکمه را فشار می داد!
آزمایش
های میلگرم واقعا بی رحمانه بود، اما بی رحمی انسان ها را هم بر ملا می
کرد.او با این آزمایش ساده نشان می داد ، انسان ها بیشتر از آن که به حال
زیر دستان خود دل بسوزانند، نگران اطاعت از دستورات ما فوق هستند.
آدم
ها بیشتر از آن که به وجدان خود فکر کنند، تحت تاثیر موقعیتی قرار می
گیرند که در آن قرار گرفته اند.پیش از آزمایش میلگرم، آدم ها هنوز در این
فکر بودند که چگونه سرباز های نازی حاضر شده بودند روزانه پنج هزار نفر را
در کوره های آدم سوزی بیندازند و عین خیالشان هم نباشد، آیا آن ها تحت
تاثیر مواد مخدر و یا هیپنوتیزم بودند؟
آزمایش
های میلگرم جوابی برای این سوال پیدا کرد.سربازها اگر چه مجبور به کاری
غیر انسانی شده بودند، پیش از هر چیز به اطاعت و تبعیت می اندیشیدند. آن ها
هنگامی که با شلیک گلوله دیگران را از پا در می آوردند و میلیون ها نفر را
در گورهای دسته جمعی می ریختند، حتی لحظه ای هم به وجدان خود رجوع نمی
کردند. پشت دستگاه شکنجه نشسته بودند و بعد از شنیدن هر فرمان دکمه را فشار
داده بودند.
دکتر میلگرم در مقاله ای با عنوان “خطرات سر سپاری” نوشت :
من
در آزمایش های خود نشان دادم که که یک انسان عادی حاضر است صرفا به خاطر
دستور یک دانشمند پیش پا اُفتاده ، انسان دیگری را تا حد مرگ عذاب دهد. جیغ
های مرد شکنجه شونده هیچ اثری بر وجدان او ندارد. انسان ها دوست دارند
وقتی دستوری به آن ها داده می شود تا آخر ان را عملی کنند.
شش
سال بعد، در اوج جنگ ویتنام، میلگرم نامه ای از یک سرباز آمریکایی دریافت
کرد که در سال ۱۹۶۳ در آزمایش او شرکت کرده بود. سرباز نوشته بود:
“من
نمی دانستم چرا در آن لحظه باید کسی را عذاب دهم. اما حالا که در جنگ هستم
،می فهمم که تنها عده معدودی از آدم ها وقتی کاری خلاف وجدانشان انجام
دهند، متوجه اشتباهشان می شوند. در جنگ هر روز و هر ساعت تجربه اتاق شکنجه
تکرار می شود. ما تحت تاثیر دستور ما فوق دست به کارهای می زنیم که با
اعتقاداتمان تضاد کامل دارد.”
میلگرم مدت ها درباره آزمایشش در روزنامه ها حرف زد و مصاحبه کرد.او می گفت :قدرت مطلق، فساد مطلق می آورد.
انسان هایی که ناگهان در جایگاه قدرت قرار گرفته اند، طبیعت حیوانی خود را بر ملا می کنند و از آزار دادن دیگران لذت می برند.
منبع : psychology.about.com
چگونه از دوست داشتن خود به دوست داشتن دیگران می رسیم؟
چگونه از دوست داشتن خود به دوست داشتن دیگران می رسیم؟
من
زمانی از دوست داشتن خودم نقب می زنم و گذر می کنم به دوست داشتن دیگران،
که بفهمم دیگران هم مثل خود من هستند. از چه لحاظ مثل من هستند؟ از لحاظ
همه تنگناهای وجودی مثل من هستند.
از لحاظ همه ناداری ها، ناتوانی ها و نادانی ها مثل من هستند. اگر من بفهمم، همین طور که من از مرگ می ترسم، دیگران هم از مرگ می ترسند. همان طور که من از تنهایی می ترسم، دیگران هم از تنهایی می ترسند و همان طور که من از بی معنایی و پوچی زندگی می ترسم، دیگران هم از بی معنایی و پوچی زندگی می ترسند. پس من و دیگران ترس های مشترک داریم، نه این که این فقط من هستم که از مرگ می ترسم، نه، بلکه دیگران هم از مرگ می ترسند.
بنابراین در واقع من در جهت ترس هایم مثل دیگرانم.
در جهت نادانی ها، من هم مثل دیگرانم. من هم نادانی هایی دارم، دیگران هم نادانی هایی دارند.
در جهت ناتوانی ها، من هم ناتوانی هایی دارم، دیگران هم ناتوانی هایی دارند.
در جهت ناداری ها، من ناداری هایی دارم، دیگران هم ناداری هایی دارند.
ما فقط وقتی می توانیم دیگران را دوست بداریم، که فکر نکنیم دیگران تافته جدا بافته ای هستند از من، یا من تافته جدا بافته ای هستم از دیگران. فهم این معنا که همه چیزهایی که دیگران را در تنگنا می گذارد، همان چیزهایی است که من را در تنگنا می گذارد. همه چیزهایی که دیگران را درد و رنج می دهد، همان چیزهایی است که به من درد و رنج می دهد. همه چیزهایی که به دیگران لذت می دهد، همان چیزهایی است که به من لذت می دهد. در واقع فهم این که ما همه سر و ته یک قماشیم، همه از یک نسیج، از یک بافت، از یک پارچه درست شده ایم، تار و پود مرا با همان درست کرده اند که تار و پود شما را درست کرده اند. اگر این را بفهمیم شفقتمان به حال انسان ها بیشتر می شود.
«بخشی از سخنرانی استاد ملکیان در دارالکرام»