عشق

عشق

عشق قرار است بخش لذت بخشی از زندگی باشد، با این حال احتمالاً هیچ کس را بیشتر از طرفمان آزار نمی دهیم و از هیچ کس بیش از او آزار نمی بینیم. 

میزان خشونتی که بین عاشق ها جریان دارد، هر دشمن قسم خورده ای را شرمنده می کند. امیدوارم که عشق منبع قدرمندی از رضایت باشد، اما گاهی به عرصه ای برای بی توجهی، عطش های بی پاسخ، انتقام و طرد تبدیل می شود. کج خلق یا خرده گیر می شویم، نق می زنیم یا عصبانی می شویم و بی این که دقیقاً بدانیم چرا یا چه طور زندگی خودمان و کسانی را ویران می کنیم که زمانی ادعا کردیم برایمان مهم اند.
لاروشفوکو، فیلسوف اخلاق اهل فرانسه در قرن هفده، اصل مشهوری دارد که می گوید: 

« بعضی مردم اگر نشنیده بودند که چیزی به اسم عشق وجود دارد، هیچ وقت عاشق نمی شدند.» 

این اصل در عین حال که باعث می شود به تمایلات تقلیدی خود بخندیم، پدیده ی اصیلی را به ما نشان می دهد که می توانیم در زمینه هایی به جز عشق نیز شاهدش باشیم: ما از طیف بسیار وسیعی از احساسات برخورداریم و به طور اجتماعی و نه انفرادی تصمیم می گیریم کدام یک را جدی بگیریم و کدام را نادیده .
اگر بپذیریم که هدایت احساس های مان بخش مهمی از روند ایجاد یک جامعه ی متمدن است، پس فرهنگ و سیاست باید محوری ترین مکانیزم هایی تلقی شوند که با آن ها به انجام این کار می پردازیم. موسیقی که گوش می دهیم، فیلم هایی که می بینیم ، ساختمان هایی که در آن ها زندگی می کنیم و نقاشی و عکس هایی که به دیوارهای مان آویزان می کنیم و مجسمه هایی که در خانه قرار می دهیم، چیزهایی اند که نقش راهنمایان و تعلیم دهندگان دقیق ما را ایفا می کنند.

هنر همچون درمان | آلن دو باتن - جان آرمسترانگ | ترجمه مهرناز مصباح | نشر جشمه | ص 111
#فلسفه _اخلاق(عشق)