از خدا، غیر از خدا را خواستن، اشتباه است

از خدا، غیر از خدا را خواستن، اشتباه است

   آرزو یکی از دیوها یا دیمن هایی است که در درون ما وجود دارد و ما را بر آن می دارد که در موقعیت های مختلف، آرزوهای متفاوتی داشته باشیم. آرزوهایی که در نتیجه سبب رنج و ناراحتی مان خواهد شد. به همین خاطر در مسیر معنوی، انواع و اقسام مختلفی از قدرت ها و نیروها به سراغ مرید می آید تا او به وسیله آن ها در مسیر درونی، مورد تست و آزمایش الهی قرار بگیرد. 

هر قدرتی که به سراغ شخص می آید و او از آن ها در راستای نفس و حالات نفسانی خود بهره می گیرد، همانند دام و امتحانی است که مرید را در همان مرحله متوقف می سازد. بهره مندی از هر قدرتی در جهت نفس و نفسانیات، ما را وابسته به آن قدرت می کند و ما بعد از استفاده از آن قدرت در جهتی نفسانی، دیگر نمی توانیم در مسیر معنوی به جلو برویم و در آن مرحله گیر می کنیم.

    نهایت مسیر معنوی، رسیدن به خداوند است، پس هر آرزو یا قدرتی که ما را به هر نوعی از رسیدن باز دارد و ما را به خود مشغول سازد، کفر است و باید آن را نادیده بگیریم. هر یک از قدرت ها به عنوان آزمایش الهی است و فردی از همه آزمایش ها سربلند بیرون می آید که به هیچ چیز غیر از خداوند تمایل نداشته باشد. حتی حظّ روحانی در طبقات روحانی می تواند به عنوان حجابی برای صعود تلقی گردد و تا آن حجاب از بین نرود، مرید نمی تواند در مسیر معنوی جلوتر برود.

   هر آرزویی به جز آرزوی خداوند، ما را به بیراهه خواهد برد. ما را اسیر لذت ها و قدرت ها خواهد کرد. هیچ لذتی بالاتر از رسیدن به خداوند نیست، از خداوند فقط خود خدا را بخواهیم، هر چیز دیگری مانعی برای جلوتر رفتن است و حجاب به شمار می آید. 

طمع معنوی می تواند سرعت سیر مرید را کم کند و او را وابسته به انواع مختلفی از وابستگی های معنوی و روحانی نماید. لازم است همان گونه که دیو طمع مادی را از بین برده ایم، دیو طمع معنوی را نیز از بین ببریم. 

در لایه های درونی تر ما با ایگوهای روحانی و معنوی نیز رو به رو می شویم که مبارزه با آن ها سخت تر از مبارزه با ایگوهای شیطانی و نفسانی است. حتی خود نور نیز حجابی برای رسیدن به حق تعالی است و باید بر آن چیره شد. حجاب های ظلمت و حجاب های نور فراوانی وجود دارد که در راه رسیدن به معشوق ازلی و ابدی باید یک به یک از میان برداشته شوند.

از خداوند، فقط خود خداوند را بخواهیم.