سخنوری بدون عمل

 سخنوری بدون عمل

وقتی با مطلبی ادبی، عرفانی یا دینی روبه ور می شویم، بهتر است هم با سطح بیرونی مطلب مورد نظر و هم با لایه درونی آن ارتباط برقرار کنیم.
حفظ و از بر کردن مطالب و داستان ها، هیچ تاثیری بر روی کانشسنس درونی ما نخواهد گذاشت و ما فقط به یک دایره المعارف عمومی تبدیل می شویم که از روی حافظه می توانیم هر مطلبی که خوانده ایم آن را بازگو کنیم.
جمع کردن مطالب در حافظه باعث توسعه ذهن می شود و هر چه معلومات بیشتری به حافظه می دهیم، ذهن فربه تر می شود، بدون این که کوچک ترین تاثیری بر روی آگاهی درونی ما بگذارد.

مطلبی را که درک می کنیم، می تواند یک قدم ما را در مسیر درونی به جلو ببرد، ولی مطلبی که آن را حفظ می کنیم، نه تنها باعث پیشرفت درونی ما نمی شود، بلکه برعکس ما را یک قدم به عقب برمی گرداند، چرا که اعتماد به نفسی کاذب از دانستن موضوع به ما دست می دهد و ما بدون این که با لایه درونی مطلب ارتباط برقرار کنیم و آن را بفهمیم، تنها لایه بیرونی آن یعنی کلمات و حروف را به خاطر می سپاریم و در سطح حروف و کلمات متوقف می شویم.

درک وقتی در لایه بیرونی اتفاق می افتد و دامنه دار است و تکرار می یابد، کم کم از لایه بیرونی وارد لایه های درونی وجود ما می شود. این درک در بسیاری از مواقع می تواند به ما کمک کند، هم در خواب و در مواقعی که در طبقات بالاتر هستیم، ولی آگاهی چندانی نداریم.

برعکس حفظ کردن مطالب بدون درک کردن واقعی آن ها، باعث تنبلی و منفعل شدن کانشسنس می شود و غروری کاذب به وجود می آورد و به اشتباه تصور می کنیم که مطلبی را که حفظ کرده ایم، فهمیده ایم.
این تصور غلط می تواند در طول تمام زندگی همراه ما باشد. مولوی از آن با نام پندار کمال در مثنوی یاد می کند. تصوری که در آن ما اثری از کمال نمی یابیم و تنها پنداری از کمال را در خود حس می کنیم.

   بسیاری از عرفای ما همانند خرقانی، سواد و بهره چندانی از علوم نداشتند، اما از لحاظ درک و شناخت درونی و رشد کانشسنس، در سطوح بالایی قرار داشتند. قرار نیست هر چیزی که ما از آن خوش مان می آید را حفظ کنیم و ذهن مان را با آن درگیر سازیم.

   مطالب را درک کنیم و آن ها را در زندگی روزمره بکار ببریم. حفظ مطالب تنها شما را به سخنوری بدون عمل تبدیل خواهد کرد. مطالب برای بیداری آگاهی درونی ما است و باید به وسیله آن ها از خواب درونی بیدار شویم.