اهل آرامش!

اهل آرامش!

 اهل آرامش که شدی،آرام آرام درمی یابی که این وادی کوچه بن بست ندارد.

همه کوچه ها به هم راه دارند! ساکنانش همه عاشق به هم و اهل همدلی اند و عاشق زندگی .

آری اهل آرامش که شدی، به آرامی پی می بری که زندگی یک نفس است،که همین لحظه تنفس بکنی!

اهل آرامش که شدی، از گذشته به آرامی عبور می کنی و روح و روانت را با ناملایمات قدیمی آزرده نمی کنی!

ذهن و فکرت را در آینده به پرواز در نمی آوری تا کبوتر جانت به تیر اضطراب و ترس از آینده، زمین گیر شود!

اهل آرامش که شدی، خواهی آموخت که بهترین احساس آدمی عشق ورزی و دوست داشتن دیگران است!

 از شرارت، کینه و مکر و حسادت دلت را تهی و مهیای جذب انوار الهی می سازی! به تدریج آرام و آرام تر می شوی ،

مشتاقانه پیش می روی تا آنجا که بی قید و شرط و بی هیچ توقعی، به حمایت از دیگران می پردازی!

با غم های آن ها متاثر و با شادی هایشان مسرور می شوی!

 اهل آرامش که شدی، حال خوشی پیدا می کنی!

به این نقطه که برسی، آرامش وجودت را فرا می گیرد، آرام تر می شوی!

نه به راحتی می رنجی و نه به آسانی می رنجانی!