کار مهم پیامبران

کار مهم پیامبران 

کار مهمی که پیامبران کردند
 آوردن معنا و محوری تازه برای زندگی بود ،
 نه نحوه تازه ای از زندگی.

 گفتند اگر تجارت می کنید
اگر ازدواج می کنید
 اگر حج می روید
 اگر قربانی می کنید
 اگر دوستی می ورزید
 اگر جنگ می کنید
 همه را عطف به کانون معنایی تازه و به خاطر آن انجام دهید...

عبادات را هم برای تأمین و حفظ آن کانون معنایی تعلیم دادند...
 
اگر پیامبر اسلام احکامی اجتماعی آورده ، این احکام متکی به عرفیات جامعه بود و عمدتاً به کار فصل خصومات می آمد...
 مورخان و فقها گفته اند ٩٩ درصد احکام اجتماعی اسلام ، امضایی اند و در جامعه عربی سابقه داشته اند...
یعنی پیامبر بر همان آدابی که در جامعه عربی جاری بوده ، صحه گذاشته و بدان ها مشروعیت بخشیده و با تغییرات و تعدیلاتی به درون شرع اسلام آورده است...

 و لذا به راحتی می توان گمان زد که اگر پیامبر در عصر ما ظهور می کرد ، بدون دست زدن به کثیری از اَشکال زندگی امروزین ، محور و کانون معنوی جدیدی برای زندگی می آورد.

 یعنی نه یک نظریه علمی- فلسفی جدیدی عرضه می کرد و نه یک نظام تکنولوژیک – صنعتی تازه ای ، بلکه با قبول عرف عصر از مردم می خواست تا حیاتشان را به کانون معنوی دین معطوف کنند.

اصلاح دینی هم در عصر جدید معنایی غیر از این ندارد و به جای آن که به ترمیم فقه و حقوق همت در بندد، به احیا و بسط تجربه نبوی اهتمام می ورزید.

مصلحان باید از گوهر دین آعاز کنند و صدف های عصر را در خدمت آن بنهند.

پاره ای از برابری های حقوقی که لیبرال ها از آن ها دفاع می کنند، در بدو تولد لیبرالیزم جزِء مطالبات آن ها نبوده.
مثلا برابری زن و مرد در قرون هفده و شانزده مطلقا مطرح نبوده و در اواخر ١٩و اوایل٢٠ بود که این حق به زنان داده شد تا رای بدهند.

 نفی بردگی در قرن ١٨ روی داد و از آن پس بود که بردگان با اربابان سابق خود حقوق برابر پیدا کردند.

از طرفی دیگر جای انکار نیست که در اسلام نابرابری های حقوقی فراوان وجود دارد ،
 از جمله نابرابری میان عبد و مولا ، نابرابری حقوقی زن و مرد و نابرابری حقوقی مسلمان و غیر مسلمان در جامعه اسلامی.
 این نابرابری ها از مسلمات فقه اسلامی است و فقهای فریقین بر آن ها اجماع دارند.

 حال سوال این است که این نابرابری های حقوقی جزء ذاتیات اسلامند یا جزء عرضیات اسلام؟

 پاسخ صریح من این است که این نابرابری ها جزء عرضیاتند و لذا بنا به تعریف می توانستند غیر از این باشند.
 
به طور کلی تمام نظام حقوقی اسلام جزء عرضیات اسلام است.

  نباید «مقاصد شارع» را با «راه نیل به آن مقاصد» یکی دانست.
این ها منبعث از شرایطی هستند که پیامبر در آن ها مبعوث شدند و به هیچ وجه جزء ارزش های مطلق انسانی محسوب نمی شوند
 و به همین سبب می توانند مشمول اجتهادات عصری واقع شوند و جای خود را به عرفیات و آداب و ارزش های دیگر بدهند و همچنان حافظ مقاصد شارع باشند.

                                    ( اخلاق خدایان)
@SchoolofRumi