دین گریزی و دین باوری

دین گریزی و دین باوری

***

انسان ها دو گونه اند: دین باور و دین گریز؛ دین گریزان سه درجه اند: 

دین گریزان مادی که سرشان در همین دنیا به سنگ خواهد خورد و به سمت دین بر می گردند؛ دین گریزان پوست کلفت که در عالم برزخ سرشان به سنگ لحد می خورد و عذاب می شوند و دین گریزان خیلی پوست کلفت که علاوه بر عذاب برزخی، در قیامت هم در جهنم، داغ می شوند.

دین گریزانی که سرشان به سنگ دنیا می خورد، شاید بتوانند باخته های زندگی را جبران کنند، اما دو گروه دیگر، نمی توانند، چرا که زمان توبه با مرگ انسان به اتمام می رسد.

 دین باوران دردنیا در آرامش و بعد از مرگ در بهشت برزخی و در قیامت در بهشت اصلی خواهندبود و دین گریزان، در دنیا نگران و بی قرار، بعد از مرگ به جهنم برزخی و در قیامت به جهنم اصلی می روند؛ خدا با کسی شوخی ندارد.

البته هر لحظه و در هر مکان امکان بازگشت هر کدام از گریزان به سمت دین وجود دارد و می تواند جزء دین باوران بشود.

ما مأمور و مسئول هدایت دیگران نیستیم؛ فقط مکلف به روشن کردن ساز و کار حاکم بر جهان هستیم تا هر کس هر طور بخواهد تصمیم بگیرد؛ دین از نان شب بیشتر مورد نیاز است؛ فقط آخرین نسخه دین مورد قبول است؛ دین باید خالص باشد؛ خدا هم با کسی شوخی ندارد.
 
دین تحمیلی نیست، اما انسان فاقد دین، در دنیا نگران و بی قراراست و در آخرت در آتش جهنم!
نیاز نیست منت کسی را بکشیم که دین داشته باشد و هدایت شود، بلکه باید منت کسی را بکشیم که مقدمات هدایت ما را فراهم کرده است.

اگر کسانی فکر می کنند که می توانند از بیمار شدن و پیر شدن و مرگ و سختی های بعد از مرگ و جهنم، بدون دین، خود را نجات بدهند، اصلا نیاز نیست دیندار شوند؛ از هفت دولت آزادند.
 
سعی نکنیم دین را با زور یا طمع و یا رودربایستی به کسی تحمیل کنیم؛ چنین دینی پاداش آخرت ندارد و اثری بر طرف مقابل نمی کدارد؛ تنها کاری که می توانیم بکنیم این است که ضرورت داشتن دین را به انسان ها گوشزد کنیم؛ راه دین را باید با پای اراده شخصی خود بروند تا برایشان مفید باشد؛ چشمه باید از خود بجوشد، هرچقدر هم در آن از بیرون آب بریزی، خشک خواهد شد.
 
باید وقت و توانمان را برای ارتقای سطح دینی و معنوی هزینه کنیم نه صرف اثبات مسائل ابتدایی و متقاعد کردن افراد برای به راه آمدن؛ کسی با بحث و استدلال دیگری هدایت نشده است.

هر شخصیتی فقط برای زمان خودش است و با مرگش از گردونه خارج می شود، جز شخصیت معصومین (ع) ؛ هر مطلبی در زمان خودش خریدار دارد، جز مطلبی که از زبان معصوم (ع) بیرون می آید، بنا بر این شخصیت و سخن انسان های عادی در زمان بعد از مرگشان نسخ شده است، مگر آن که پیوندی با وحی داشته باشند.

هرگز افراد غیر معصوم و مطالب غیر وحیانی رابرای مردم عَلَم نکنید؛ شاعران، عارفان، فقیهان و همه بزرگان غیر معصوم، تا زنده هستند، حرفشان و شخصیتشان الگوست، اما وقتی بمیرند دیگر الگو نیستند، مگر آن جنبه از سخن و شخصیتشان که ربطی به تعالم وحیانی داشته باشد.

محمد أیوب کاظمی