تفاوت بی شعور با احمق

تفاوت بی شعور با احمق

همه ما گاهی احمق می شویم، (اما همه بی شعور نیستیم) حالا بعضی ها کمتر و بعضی ها بیشتر. حقیقت اش را بخواهید فرد احمق مجرم نیست، بیمار است؛ بدین گونه که معمولاً احمق ها آگاهانه دست به حماقت نمی زنند. خیلی از آن ها حتی فکر می کنند که خردمند و دانا هستند. احمق ها بیشتر از آن که موجب تنفر شوند، مایه ترحم اند.

بی شعور ها داستان شان با احمق ها فرق دارد:
کسی که از منتهای سمت چپ خیابان، راه صد نفر را می برد تا به سمت راست برود، بی شعور است؛

- کسی که برای دادن آب میوه یک خیابان را می بندد، بی شعور است؛

- کسی که ساعت سه صبح بوق می زند، بی شعور است؛

- کسی که جلو تمام زنان مسیر ترمز می کند، بی شعور است؛

- کسی که در خیابان باریک دوبله پارک می کند، بی شعور است؛

کسی که شب تمام مسیر را نور بالا می رود،،بی شعور است؛

این ها بی شعورند؛ حالا یا از نوع احمق بی شعور یا از نوع پرفسور بی شعور.

احمق بودن درد ندارد، درمان هم ندارد، ربطی هم به شعور ندارد.

بی شعوری از جای دیگری می آید، از خانه و مدرسه ... از سرانه مطالعه ... از خود شیفتگی ... از بی وجدانی ... از مرکز فرهنگ فاسد ...

بی شعوری هم واگیر دارد، هم درد دارد و هم درمان ...

مشکل ما احمق ها نیستند؛ مشکل ما هیچ وقت احمق ها نبوده اند. مشکل ما، بی شعورها هستند !

("بی شعوری"،اثر: خاویر کرمیک،مترجم: محمود فرجامی)