فرستنده: satuna434@yahoo.com
در سال ۱۹۸۴ در شهر برلینگتون واقع در ایالت کارولینای شمالی، برای جنیفر تامپسون، دانشجوی ۲۲ ساله، حادثه شومی اتفاق افتاد که پیامدهای آن منجر به شکلگیری یکی از بزرگ ترین چالش های قضایی در دادگاه های امریکا گردید.
در شب حادثه، جنیفر در آپارتمان خودش خوابیده بود. جوانی سیاه پوست، چراغ ورودی خانه وی را شکست، سیم اصلی تلفن را قطع کرد و وارد اتاق او شد. لبه چاقو را زیر گلویش گذاشت و تهدیدش کرد که اگر کوچک ترین صدایی کند، او را خواهد کشت. جنیفر میگوید: «به او گفتم کارت اعتباری، کیف پول، و ماشین من را بردار و برو، ولی او گفت پول مرا نمیخواهد… و آن موقع بود که فهمیدم چه اتفاقی قرار است بیفتد…»
جنیفر میگوید: «من خیلی عصبانی بودم. چطور به خودشان جرئت داده بودند که شهادت من را زیر سؤال ببرند؟! چطور میتوانستند فکر کنند که من ممکن است قیافه آن جنایتکار را، آن قیافهای که هرگز از خاطرم محو نمیشد را فراموش کرده باشم؟!»
بدینترتیب رانلد هفت سال دیگر در زندان ماند تا آن که یک روز، در حالی که داشت از طریق رادیوی کوچکش جلسه دادگاه یک متهم دیگر را پیگیری میکرد، چیزی به گوشش خورد که تا آن روز نشنیده بود: DNA.
او دوباره به وکیلش نامه نوشت. در اداره پلیس برلینگتون تنها دو بسته قدیمی ده ساله، حاوی مدارک باقی مانده از واقعه آن شب موجود بود و خوشبختانه در یکی از آن ها قسمتی از تنها یک عدد اسپرم که حاوی DNA بود، یافت شد! و همان زندگی رانلد را نجات داد. از او رفع اتهام شد و بابی پول به جرم ارتکاب تجاوز به حبس ابد محکوم گردید.
جنیفر تماماً در هم شکست… ضربه تحملناپذیری بود. نمیتوانست باور کند که زندگی یک انسان بیگناه به خاطر اشتباه او تباه شده: «مثل آن بود که یک نفر زندگی من را گرفته باشد و سر و ته کرده باشد. مردی که اطمینان داشتم هرگز در زندگیم ندیدهام، همان کسی بود که تنها به فاصله چند سانتی متر از من چاقویش را زیر گلویم گذاشته بود و تهدید به مرگم کرده بود، همان کسی که مرا آزار داده بود و روح مرا نابود کرده بود؛ و مردی که من چندین و چند بار و با چنان اعتقاد راسخی متهم کرده بودم، مردی که شبانهروز آرزوی مرگش را کرده بودم، پاک و بیگناه بود. عذاب وجدان و شرمساری داشت مرا خفه میکرد…» او از رانلد درخواست کرد که در یک کلیسای محلی همدیگر را ملاقات کنند.
جنیفر میگوید:
«نمیتوانستم درست روی پاهای خودم بایستم، وقتی او را دیدم که وارد کلیسا شد، به گریه افتادم… به او گفتم که اگر من هر یک ساعت باقی مانده از روزهای عمرم را، و هر دقیقه از هر ساعت آن را، و هر ثانیه از هر دقیقه آن را صرف عذرخواهی و اظهار تاسف کردن کنم، باز هم نخواهم توانست، هرگز نخواهم توانست، آن ندامت عمیقی را که در قلبم احساس میکنم، به زبان بیاورم… و… رانلد فقط خم شد، دست های من را در دست گرفت، و گفت:
جنیفر! من تو را میبخشم….»
سرنوشت عجیب این دو انسان پیوندی پر فراز و نشیب و ناگسستنی برایشان رقم زده بود. از آن پس آن ها با یکدیگر دوست شدند و تا امروز هم رابطه دوستیشان پابرجا مانده است. رانلد که امروز در آستانه ۵۰ سالگی خود قرار دارد، تلاش بسیار کرد تا زندگی خود را از نو بنا کند. او پس از آزادی سخت مشغول به کار شد، ازدواج کرد و صاحب یک دختر شد. اکنون به همراه خانوادهاش در خانهای زندگی میکند که پول آن را دولت، به عنوان جبران خسارت به او پرداخت کرده: ۱۰ هزار دلار به ازای هر یک از سال هایی که او در زندان سپری کرده است.
از آن تاریخ به بعد رانلد و جنیفر در بسیاری از محافل عمومی در کنار یکدیگر حاضر شدند تا پیام خود را به دیگران برسانند، با این امید که داستان زندگیشان نجاتبخش زندانیان بیگناه دیگر شود و مسئولان دستاندرکار را به بازنگری در قوانین موجود ترغیب کند. آن ها همچنین تصمیم گرفتند تجربههای الهامبخش و منحصر به فرد خود را به رشته تحریر درآورند. در سال ۲۰۰۹مشترکاً کتابی با عنوان Picking Cotton را به چاپ رساندند که در لیست پرفروشترینهای نیویورک تایمز قرار گرفت و جوایزی را از آن خود کرد (تریلر کتاب). این کتاب تصویرگر داستانی حیرتآور درباره بیعدالتی و بخشش است. بسیاری ازمسائل اجتماعی از قبیل حقوق قربانیان تجاوز، نقش تعصبات نژادی در صدور حکم دادگاه ها، کارکرد زندانها در جوامع، اصلاح قوانین کیفری، و خطاهای سهوی شاهدان عینی در این کتاب خواندنی مطرح شده است. شیوه نگارش آن به نحوی است که هر کدام به طور جداگانه داستان خود را از دریچه چشم خود روایت میکنند . بدین ترتیب خواننده از دو زاویه مختلف با آن ها همگام میشود و در جریان جزئیات افکار و اتفاقاتی که بر آن ها گذشته، قرار میگیرد. مطالعه این کتاب برای تمام علاقه مندان، و به طور خاص برای هر کسی که به نحوی با مسائل قضایی و حقوقی سروکار دارد، مفید و روشنگر خواهد بود.
با تشکر از سایت یک پزشک دکتر مجیدی