قدردانی را به بچه هایمان انتقال دهیم

قدردانی را به بچه هایمان انتقال دهیم حتما آرام و کامل بخوانید   این پیام نه تنها برای بچه هایمان، بلکه برای همه ما که در این جامعه امروزی زندگی می کنیم، موثر است.   یک شخص جوان با تحصیلات عالی برای شغل مدیریتی در یک شرکت بزرگ درخواست داد. در اولین مصاحبه پذیرفته شد؛ رئیس شرکت آخرین مصاحبه را انجام داد. رئیس شرکت از شرح سوابق متوجه شد که پیشرفت های تحصیلی جوان از دبیرستان تا پژوهش های پس از لیسانس تماماً بسیار خوب بوده است، و هرگز سالی نبوده که نمره نگرفته باشد. رئیس پرسید: « آیا هیچ گونه بورس آموزشی در مدرسه کسب کردید؟» جوان پاسخ داد: «هیچ.» رئیس پرسید: « آیا پدرتان بود که شهریه های مدرسه شما را پرداخت کرد؟» جوان پاسخ داد: « پدرم فوت کرد زمانی که یک سال داشتم، مادرم بود که شهریه های مدرسه ام را پرداخت می کرد.» رئیس پرسید: « مادرتان کجا کار می کرد؟» جوان پاسخ داد: « مادرم به عنوان کارگر رختشوی خانه کار می کرد.» رئیس از جوان درخواست کرد تا دست هایش را نشان دهد. جوان دو تا دست خود را که نرم و سالم بود، نشان داد. رئیس پرسید: « آیا قبلاً هیچ وقت در شستن رخت ها به مادرتان کمک کرده اید؟» جوان پاسخ داد: «هرگز، مادرم همیشه از من خواسته که درس بخوانم و کتاب های بیشتری مطالعه کنم. به علاوه، مادرم می تواند سریع تر از من رخت بشوید.» رئیس گفت: « درخواستی دارم. وقتی امروز برگشتید، بروید و دست های مادرتان را تمیز کنید، و سپس فردا صبح پیش من بیایید.» جوان احساس کرد که شانس او برای به دست آوردن شغل مدیریتی زیاد است. وقتی که برگشت، با خوشحالی از مادرش درخواست کرد تا اجازه دهد دست های او را تمیز کند. مادرش احساس عجیبی می کرد، شادی اما همراه با احساس خوب و بد، او دست هایش را به مرد جوان نشان داد. جوان دست های مادرش را به آرامی تمیز کرد. همان طور که آن کار را انجام می داد، اشک هایش سرازیر شد. اولین بار بود که او متوجه شد که دست های مادرش خیلی چروکیده شده،و این که کبودی های بسیار زیادی در پوست دست هایش هست. بعضی کبودی ها خیلی دردناک بود که مادرش می لرزید، وقتی که دست هایش با آب تمیز می شد. این اولین بار بود که جوان فهمید که این دو تا دست هاست که هر روز رخت ها را می شوید تا او بتواند شهریه مدرسه را پرداخت کند. کبودی های دست های مادرش قیمتی بود که مادر مجبور بود برای پایان تحصیلاتش، تعالی دانشگاهی و آینده اش پرداخت کند. بعد از اتمام تمیز کردن دست های مادرش، جوان همه رخت های باقی مانده را برای مادرش یواشکی شست. آن شب، مادر و پسر مدت زمان طولانی گفتگو کردند. صبح روز بعد، جوان به دفتر رئیس شرکت رفت. رئیس متوجه اشک های توی چشم های جوان شد، پرسید: « آیا می توانید به من بگویید دیروز در خانه تان چه کاری انجام داده اید و چه چیزی یاد گرفتید؟» جوان پاسخ داد: « دست های مادرم را تمیز کردم، و شستشوی همه باقی مانده رخت ها را نیز تمام کردم.» رئیس پرسید: «لطفاً احساس تان را به من بگویید.» جوان گفت: 1-اکنون می دانم که قدردانی چیست. بدون مادرم، من موفق امروز وجود نداشت. 2-از طریق با هم کار کردن و کمک به مادرم، فقط اینک می فهمم که چقدر سخت و دشوار است برای این که یک کاری انجام شود. 3-به نتیجه رسیده ام که اهمیت و ارزش روابط خانوادگی را درک کنم. رئیس شرکت گفت: «تو کسی هستی که دنبالش می گشتم که مدیرم شود. می خواهم کسی را به کار بگیرم که بتواند قدر کمک دیگران را بداند، کسی که زحمات دیگران را برای انجام کارها بفهمد، و کسی که پول را به عنوان تنها هدفش در زندگی قرار ندهد. شما استخدام شدید.» بعدها، این شخص جوان خیلی سخت کار می کرد، و احترام زیردستانش را به دست می آورد. اگر هر کارمندی با کوشش و به صورت گروهی کار می کرد. عملکرد شرکت به طور فوق العاده ای بهبود یافت.   یک بچه، که حمایت شده و هر آنچه که خواسته است از روی عادت به او داده اند، «ذهنیت مقرری» را پرورش داده و همیشه خودش را مقدم می داند. او از زحمات والدین خود بی خبر است. وقتی که کار را شروع می کند، می پندارد که هر کسی باید حرف او را گوش دهد، زمانی که مدیر می شود، هر گز زحمات کارمندانش را نمی فهمد و همیشه دیگران را سرزنش می کند. برای این جور شخصی، که ممکن است از نظر آموزشی خوب باشد، ممکن است یک مدتی موفق باشد، اما عاقبت احساس کامیابی نمی کند. او غر خواهد زد و آکنده از تنفر می شود و برای بیشتر به دست آوردن می جنگد. اگر این گونه هستیم، آیا ما داریم واقعاً عشق را نشان می دهیم یا در عوض داریم بچه هایمان را خراب می کنیم؟   شما می توانید بگذارید بچه هایتان در خانه بزرگ زندگی کنند، غذای خوب بخورند، پیانو بیاموزند، تلویزیون صفحه بزرگ تماشا کنند. اما هنگامی که دارید چمن ها را می زنید، لطفاً اجازه دهید آن را تجربه کنند. بعد از غذا، بگذارید بشقاب و کاسه های خود را همراه با خواهر و برادر هایشان بشویند. این کار برای این نیست که شما پول ندارید که مستخدم بگیرید، می خواهید که آن ها درک کنند، مهم نیست که والدین شان چقدر ثروتمند هستند، یک روزی موی سرشان به همان اندازه مادر شخص جوان سفید خواهد شد. مهم ترین چیز این است که بچه های شما یاد بگیرند که چطور از زحمات و تجربه سختی قدردانی کنند و یاد بگیرند که چطور برای انجام کارها با دیگران کار کنند.

با سپاس از آقای دکتر حسین نجفی