مکانیزم اثر تشویق

 ‌مکانیزم اثر تشویق

✳️در سال ۱۹۹۸ دانشگاه استنفورد مقاله‌ای منتشر کرد که در آن Mueller و Dweck به بررسی «مکانیزم اثر تشویق» بر کارآیی  پرداخته بودند.

✳️نتایج این تحقیق، نگرش به شیوه‌ی «انگیزش»  در کار، آموزش و یادگیری سازمانی را تغییر داد.

✳️در این تحقیق جامعه هدف به سه گروه مختلف تقسیم می‌شدند و در هر گروه، زمانی که فرد در حل یک مسئله موفق می‌شد، به شیوه‌ی متفاوتی تشویق می‌شدند.

✳️شیوه‌ی اول، این بود که به آن ها می‌گفتند: 

«آفرین. تو خیلی تیزهوش هستی».

✳️در روش دوم زمانی که مسئله حل می‌شد، می‌گفتند: 

«آفرین. مسئله را خوب حل کردی»! 

و زمانی که مسئله نادرست حل می‌شد، می‌گفتند:

«نه! مسئله را اشتباه حل کردی».

✳️در سومین روش، به عنوان تشویق گفته می‌شد: 

«آفرین. تو تلاش خودت را کردی».
این آزمایش بارها و در شرایط مختلف تکرار شد و نتیجه بسیار جالب بود.

✳️‌ کسانی که به عنوان تشویق از «استعداد و تیز‌هوشی» آن ها تعریف می‌شد، به تدریج توانمندی «حل مسئله‌» آن ها کاهش یافت. همین طور در صورتی که در حل یک مسئله با شکست مواجه می‌شدند، توانایی آن ها در حل مسائل بعدی نیز تحت الشعاع قرار می‌گرفت. اما بهترین نتیجه زمانی حاصل شد که همواره در تشویق، از «میزان تلاش» دانش آموز صحبت می‌شد.
 
✳️مولر درباره‌ی دلیل تاثیر منفی تعریف از «هوش» بر روی کارایی و عملکرد انسان ها می‌نویسد:  

«ما هرگز همیشه برنده نیستیم. همیشه مشکلاتی وجود دارند که حل نمی‌شوند و نبردهایی هستند که در آن ها شکست می‌خوریم. آن کس که احساس کند موفقیت‌اش ناشی از هوش بالاست، پس از هر بار شکست، اعتماد به نفس و باور خود را کمی از دست خواهد داد. اما آن کس که احساس می‌کند موفقیت‌اش ناشی از تلاش است، هر موفقیت به او انرژی بیشتر می‌دهد و هر شکست به او یادآوری می‌کند که باید تلاش خود را انجام دهد.