برای زنان جامعه ام نگرانم ....

برای زنان جامعه ام نگرانم ....

داشتم به عکس هیلاری کلینتون نگاه می کردم .اولین زن کاندیدای نهایی ریاست جمهوری تاریخ آمریکا.
صورتش از غرور و اعتمادبه نفس می درخشید.
گردن افراشته درمکانی ایستاده بود که تابه حال هیچ زنی نایستاده.
 به صورتش که نگاه می کردم،کنار چشم هایش پر از چین و چروک بود و پیری پوست صورتش را از طراوت جوانی انداخته بود.
اما لبخند پیروزمندانه اش صورتش را روشن کرده بود.
من در مورد سیاست ها و نگرش های جهان بینانه او بحثی ندارم. این که بعد از رسیدن به ریاست جمهوری آمریکا چه چیز برای کشورش و دنیا تدارک دیده است.
مهم این بود که او در آن مقام ایستاده ، انسانی در نهایت قدرت از همجنسان ما.
و ما هنوز درگیر بوتاکس و عمل های زیبایی و پروتز و آرایش های بی قاعده هستیم.
این قدرت و عظمت را برای زنان کشورم آرزو کردم که با تمام مشقات و تضییع حقی که در قبالشان روا می دارند، باز دلخوش النگو و گوشواره هایی هستند و صدای اعتراضشان را برق این فلزات زرد خاموش می کند.
من نگران زنان کشورم هستم، وقتی هنوز در جامعه مجازی می چرخند و جوک ارسال می کنند، ولی متن های بلند و تکان دهنده را نمی خوانند ؛چرا که از حوصله شان خارج است و اصولا علاقه ای برای دانستن ندارند.
جامعه مجازی برای زنان در مملکت ما همان اجتماع های زنانه دم درب های منزل است، ولی باکلاس تر و مدرن تر با گوشی های لمسی و لمیده  و آسوده بر مبل.
برای زنان جامعه خویش نگرانم که از اخبار جهان بی خبرند و مطالعه را مشقت بار و کسل کننده می دانند.
برای زنان جامعه ام نگرانم .....