گاهی " دستبوس ِ خودمون " باشیم!

گاهی " دستبوس  ِ خودمون " باشیم!

دست هایم را دوست دارم .خیلی مهربان است برایم چای می ریزد .اجازه می دهد چانه ام را رویش بگذارم و کنار پنجره به بارش باران نگاه کنم . اشک هایم را نرم از صورتم پاک می کند .فنجان چای را برایم نگه می دارد تا جرعه جرعه آن را بنوشم.

فکرهای آزار دهنده ام را برایم در دفترم می نویسد تا ذهنم سبک شود .انگشت های پاهایم را وقتی از دویدن های بسیار زوق زوق می کند، برایم می مالد .کمی که خسته می شود، روی پایم آرام چون گربه ی ملوسی استراحت می کند .می دانم مرا دوست دارد .

وقتی سردم می شود، پتو را آرام رویم می کشد .بالش را زیر سرم مرتب می کند تا راحت تر بخوابم .کتابی را که می خوانم، برایم آرام ورق می زند. .خاک گلدان هایم را عوض می کند .اتاقم را مرتب می کند. با مهارت لباس هایم را تا می کند و در کشوها می گذارد. برایم غذا می پزد وظرف ها را می شوید.

شب ها کنار صورتم روی بالش دراز می کشد تا احساس تنهایی نکنم. صبح ها زنگ ساعت را خاموش می کند .بدون این که از چشم هایم کمک بگیرد تا کمی بیشتر بخوابم. وقتی بیدار می شوم ،پرده را کنار می زند تا نور خورشید را حس کنم .خوشحالم که دست هایم را دارم .

گاهی " دستبوس  ِ خودمون " باشیم!